Uygurlar, günümüzde yaklaşık 10 milyonluk nüfusları ile başlıca Çin’in kuzeybatısında yer alan Şinca? Uygur Özerk Bölgesinde yaşamaktadırlar. Ayrıca yaklaşık 300 bin kişilik nüfus ile komşu Kazakistan, Kırgızistan ülkeleri ile Özbekistan ve Türkmenistan ülkelerinde yaşayan Uygur toplulukları vardır. 20. yüzyılın başlarına kadar “Kaşkarlık”, “Turpanlık” vb. yöresel adlar ile anılan Doğu Türkistan Uygurları özellikle 1955’te Şinca? Uygur Muhtar Bölgesi’nin kurulmasıyla resmî olarak “Uygur” etnik adını kullanmaya başlamışlardır. Şinca?’da Yeni Uygurca dışında Kazakça, Kırgızca, Özbekçe, Tatarca ve Tuvaca olmak üzere toplam beş Türk dili daha konuşulmaktadır ve bu dilleri konuşan Türkler arasında Yeni Uygurca ortak iletişim dili yani “lingua franca”dır. Yeni Uygurcanın diyalektlerinin sınıflandırılması konusunda çeşitli görüşler vardır. Fakat, sınıflandırmaların genelinde görülen Yeni Uygurcanın temelde kuzey ve güney diyalektler olarak ikiye ayrıldığıdır. Uygurlar XX. yüzyılın ortalarına kadar Arap alfabesi kullanmışlardır. Şinca?’da 1950’den 1983’e kadar Kiril alfabesi ve Latin alfabesi (Yeni Uygurcada Ye?i Yezi?) kullanılmıştır. 1983’ten günümüze kadar yapılan imla sistemindeki geliştirmeler ile Arap alfabesi (Yeni Uygurcada Kona Yezi?) kullanılmaktadır. Sözlükçülük, Uygurca çalışmalar içinde önemli bir yer tutmaktadır ve ilk Yeni Uygurca sözlüğün tarihi 1880’e kadar gitmektedir. Bu dönemden sonra çok sayıda hem tek dilli hem de iki dilli Uygurca sözlükler hazırlanmıştır.